Kościół św. Jacka z lat 1617 - 1620, wzniesiono w tradycji gotyckiej, o ścienno-filarowej konstrukcji wnętrza ze współczesnymi elementami m. in. z wczesnobarokowymi italianizującymi szczytami , manierystycznymi elementami kamieniarki architektonicznej i dekoracji sgrafitowej oraz sztukatorską dekoracją sklepień, w tym wypadku ewolucyjnie wyprzedzającą tzw. typ lubelski. Kościół jest jednonawowy, bezwieżowy, otynkowany, z wąskimi wysokimi oknami z fasadą zakończoną ozdobnym szczytem, murami ogzymsowanymi i opilastrowanymi od wewnątrz, od zewnątrz ze skarpami. Sklepienie z geometryczną sztukaterią. Nawa na rzucie prostokąta, o czterech przęsłach z pseudotranseptem, przez co plan kościoła zbliżony jest do krzyża. Prezbiterium węższe, dwuprzęsłowe zamknięte wieloboczną apsydą. Przy nim od północy piętrowa przybudówka mieszcząca schody na piętro klasztoru i za nią zakrystia.
Od strony zachodniej do bryły nawy przylega rodzaj narteksu, złożonego z osiowo położonej kwadratowej kruchty i flankujacych ją od północy i południa wąskich przedsionków, wysuniętych wraz ze skarpami poza szerokość nawy. Dachy nad nawą i prezbiterium wysokie strome, kryte czerwoną dachówką. Fasada zachodnia jest dwuczęściowa, złożona z elewacji parteroqwej kruchty i ujmujących ją bocznych przedsionków oraz ozdobnego szczytu nawy. Elewacja czteroosiowej nawy i dwuosiowego prezbiterium podparta wysokimi prostymi skarpami, okna wysokie osrołukowe.
Elewacja północna kościoła przykryta jest południowym skrzydłem klasztoru i przybudówką. Na ścianie elewacji południowej znajduje się malowidło "Ogród oliwny".
Wnętrze kościoła sklepione kolebkowo z lunetami; w prezbiterium spływa na wsporniki, w nawie wsparte na wydatnych fazowanych i ogzymsowanych filarach przyściennych, odpowiadających zewnętrznym skarpom. Ramiona pseudotranseptu przykryte kolebką, poniżej sklepienia nawy. Kruchta nakryta kopułą z latarnią, przedsionki - kolebką z lunetami. Sionka przy prezbiterium kolebką, zakrystia i skarbiec nakryte podobnie jak klasztor - kolebkowo - krzyżowo.
Wewnątrz świątyni jest pięć portali kamiennych z I połowy XVII wieku. W skarbczyku polichromia z przełomu XVII i XVIII wieku. Od zachodniej strony nawy chór muzyczny wraz z organami. Chór jest późnorenesansowy z około 1620 - 1630, drewniany, trój arkadowy na czterech kolumnach z ażurową balustradą, oraz dekoracją okuciową i chrząstkową.
Ołtarzy jest osiem, w tym siedem w nawie, sześć ustawionych parami po obydwu stronach nawy, rokokowych z lat 1780 - 1781, ozdobionych rzeźbami, głównie świętych zakonu dominikańskiego.
Główny św. Jacka wczesnobarokowy z około 1650 roku. Ambona i trzy konfesjonały są rokokowe, z około 1780 roku. Pod chórem muzycznym rokokowe stalle, wykonane prawdopodobnie przez stolarza klimontowskiego Benedykta. Pośrodku kościoła ławki barokowe z początku XIX wieku, z herbem Odrowąż św. Jacka.
Klasztor z lat 1620 - 1623, jest budowlą piętrową, czteroskrzydłową wzniesioną na rzucie zbliżonym do kwadratu, z prostokątnym wirydarzem pośrodku. Skrzydło południowe całkowicie przylega do nawy i przedsionka kościoła; wschodnie krótszym ramieniem połączone jest z przybudówką od strony prezbiterium; zachodnie wyższe, wysunięte całkowicie przed lico kościoła północne zamyka czworobok. W skrzydle zachodnim, północnym i wschodnim od strony zewnętrznej na obydwu kondygnacjach - jeden trakt pomieszczeń (pierwotnie cel zakonnych było 17); od strony wewnętrznej dwukondygnacyjne krużganki.Skrzydło południowe znacznie węższe od pozostałych, mieści jedynie krużganki na obydwu poziomach. Przy skrzydle wschodnim wysunięta ryzalitowo wieża o prostokątnej podstawie. W narożniku części północnej i zachodniej ustawiony skośnie prostokątny ryzalit ustępowy.
Bryła jest zwarta o skrzydłach zbliżonej wysokości, wyższej wieży i piętrowym ryzalicie.
Skrzydła wschodnie i północne węższe na piętrze od strony wewnętrznej, stąd ich dolne krużganki umieszczone są w wysuniętej na wirydarz parterowej przybudówce.
Skrzydła zachodnie, północne i wschodnie nakryte wysokimi dwuspadowymi dachami.
Dach skrzydła zachodniego nieco wyższy od pozostałych, zamknięty wynoszącymi się ozdobnymi szczytami. Skrzydło południowe oraz parterowe ramiona krużganku przykryte pulpitowo. Całość kryta czerwoną dachówką. Wieża o hełmie kopulastym pokryta blachą, zwieńczonym sterczyną z krzyżem ; ryzalit ustępowy o dachu kombinowanym, także blaszanym. Elewacja wschodnia w części środkowej ma pięciokondygnacyjną wieżę, przebudowaną w roku 1796 do wysokości murów klasztoru prostokątną, wyżej ośmioboczną z ujętym pilastrami arkadowym otworem prowadzącym do kościelnej części klasztoru, nad nim cztery kwadratowe okna. Po obydwu stronach wieży po cztery pary skarb sięgających piętra, między którymi okna parteru.
W elewacji północnej powyżej wejścia ozdobny szczyt skrzydła wschodniego ; wolutowy,o podziałach lizenowych, prawdopodobnie z 1762 roku. Pośrodku elewacji zachodniej jest wejście do pierwotnej klatki schodowej. Elewację południową stanowi zamknięcie skrzydła zachodniego z wolutowym szczytem.
W klasztorze zachowało się kilka portali późnorenesansowych i wczesnobarokowych profilowanych. Miedzy innymi z krużganku do wschodniego przęsła nawy kościoła - arkadowy, boniowany z główkami aniołów, w nim drzwi drewniane z wieku XVII, malowane w kratę z rozetami ; z piętra krużganku na schody przy zakrystii - arkadowy z rozetami. Na piętrze skrzydła zachodniego i południowego - drewniane wczesnobarokowe.
Kościół i przylegający doń od północy klasztor dominikański powstały z inicjatywy założyciela miasta, Jana Zbigniewa Ossolińskiego w XVII wieku. Budowla była pierwszą w Małopolsce fundacją, powstałą po aktywnym włączeniu się dominikanów w ruch kontrreformacyjny. Wyróżnia się dziwnym "niezdecydowaniem" form i jest jeszcze jednym dziełem twórczego warsztatu muratorskiego braci Kaspra i Sebastiana Fodygów z Chęcin.
Wysmukła bryła kościoła zwraca uwagę dekoracjami sgraffitowymi w obrębie szczytu zachodniego i dostawionego do niego narteksu.
Do świątyni wchodzi się przez kruchtę, mauzoleum grobowe Ossolińskich, z późnorenesansowym portalem, zdobionym kartuszem z herbem Topór Ossolińskich.
Z kruchty do wnętrza nawy prowadzi skromniejszy późnorenesansowy portal, zwieńczony tablicą z inskrypcją oraz data 1620. Wnętrze kościoła to nawa z tzw. pseudotranseptem podkreślającym układ krzyżowy.
We wnętrzu dominuje wczesnobarokowy ołtarz z ok. 1650 roku poświęcony św. Jackowi, zdobiony figurami świętych Jacka i Tomasza z Akwinu oraz św. Michała Archanioła w zwieńczeniu, flankującymi obraz Nuceni'ego z przedstawieniem Matki Boskiej ukazującej się św. Jackowi.
Na zasuwie umieszczono obraz św. Mikołaja biskupa a w zwieńczeniu przedstawienie Koronacji Matki Boskiej.
Tabernakulum oraz boazeria po bokach z rzeźbami świętych papieży są dziełami rokokowymi, dodanymi ok. 1780 roku.
Pozostałe ołtarze - św. Rodziny, św. Tomasza z Akwinu, Matki Boskiej Różańcowej, Dzieciątka Jezus, Wincentego Ferreriusza i św. Stanisława, św. Tekli męczennicy, Drzewa Jessego - usytuowane są w nawie.
Zwraca uwagę także szafa Bractwa Różańcowego, pochodząca z końca XVII wieku a zdobiona malowanym przedstawieniem sceny Zwiastowania a od wewnątrz adoracji św. Katarzyny i św. Róży z Limy.
Wraz z rokokowymi ołtarzami, także w końcu XVIII wieku powstawały zachowane do dziś konfesjonały i ambona, zdobiona rzeźbami świętych Augustyna i Tomasza z Akwinu oraz św. Dominika na baldachimie.
W części zachodniej dominuje późnorenesansowy chór muzyczny, w północnym ramieniu pseudo- transeptu natomiast późnorenesansowa loża muzyczna.
Warto zwrócić uwagę na epitafia umieszczone na ścianach, min. zmarłej w 1625 roku Zofii z Pruszyńskich Mikołajowej Borowskiej, zmarłego w 1640 roku ks. Mateusza Glancerinusa, proboszcza goźlickiego, we wczesnobarokowym obramieniu z portretem na blasze.
Przechodząc do prezbiterium warto zwrócić uwagę na wczesnobarokowe stalle z XVII wieku z malowanymi cyklami przedstawień cudów św. Dominika i św. Jacka.
Zawieszone nad stallami portrety fundatorów i dobrodziejów klasztoru, Jana Zbigniewa i Jerzego Ossolińskich są kopiami barokowych oryginałów, przechowywanych z Państwowych Zbiorach Sztuki na krakowskim Wawelu.
Warto przejść dalej, do tzw. skarbczyka, dekorowanego polichromią z XVII wieku, przedstawia- jącą sceny z życia świętych dominikańskich.
Klasztor opuszczamy przez dawną sień wejściową w skrzydle wschodnim. Malowidła tam umieszczone przedstawiają min. św. Jacka i św. Tomasza z Akwinu.
Nad wejściem do sieni widnieje malowane przedstawienie św. Dominika. Prawdopodobnie autorami tych dekoracji malarskich, podobnie jak i sceny Modlitwy Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym na zewnętrznej ścianie prezbiterium, byli artyści współpracujący z warsztatem budowlanym Fodygów lub związani z pracownią Tomasza Dolabelli z krakowskiego klasztoru dominikanów.
Opuszczając wzgórze z klasztorem dominikanów kierujemy się w stronę kościoła kolegiackiego, podziwiając po drodze piękną figurę Matki Boskiej, przeniesioną tu w 1693 roku.